மூங்கில் மூச்சு & தாயார் சன்னதி

ஒரு அறைக்குள் இருந்து கொண்டே ஊர் முழுவதையும் சுற்றிப் பார்த்தால் எப்படி இருக்கும்? ஆங்க்ரி பர்ட்ஸை விட்டுவிட்டு ஐஸ்பால், குச்சிக்கம்பு, பாண்டி, பம்பரம் எல்லாம் விளையாடிவிட்டு வந்தால் எப்படி இருக்கும்? அடிக்கிற வெயிலுக்குத் தாமிரபரணி ஆற்றில் விழுந்து குளித்தால் எப்படி இருக்கும்? எழுத்துகளிலேயே ஒரு இளையராஜா பாடலைக் கேட்க முடிந்தால் எப்படி இருக்கும்? ‘டைம் மெஷி’னில் ஏறிச்சென்று நம் பால்ய வயதுக் காலத்துக்கு மறுபடியும் செல்ல முடிந்தால் எப்படி இருக்கும்? இப்படிப் பல ‘எப்படி இருக்கும்’ங்களை உணர வைப்பவை எழுத்தாளர் சுகாவின் ‘தாயார் சன்னதி’ மற்றும் ‘மூங்கில் மூச்சு’ புத்தகங்கள்.

தாயார் சன்னதி தான் முதலில் வெளிவந்தது என்றாலும் நான் முதலில் படிக்க நேர்ந்தது என்னவோ, ஒரு கட்டுரைக்காக இட்லிவடை கையெழுத்திட்டு அன்பளித்த ‘மூங்கில் மூச்சு’ தான். அது முதல் சுவாரசியம். இரண்டாவது, பெரும்பாலும் நான் என் குடும்பத்தினரிடம் மட்டுமே பேசி மகிழும் அச்சுஅசல் ‘திருநெவேலித் தமிழி’ல் அது இருந்தது. ஒரு குழந்தையின் கையில் இருக்கும் குச்சி ஐஸைப் போல ஏக்கத்தோடும் தாக்கத்தோடும் படித்துக் கொண்டிருக்கையிலேயே புத்தகம் முடிந்து விடுகிறது. இரண்டு புத்தகங்களும் அப்படித் தான். படிக்கும் போது ரூமிலிருந்து எட்டி எட்டிப் பார்த்து “எம்மா.. இலங்கை வானொலீல ராஜேஸ்வரி சண்முகம்னு ஒருத்தங்க பேசுவாங்களோ?” “பூர்ணகலா தேட்டர் அப்பமேலருந்து இருக்கா?” “முந்திலாம் கார்த்திகைக்குச் சொக்கப்பானை எரிப்பாங்கள்லா?” “நீங்க ரோஜாவின் ராஜானு ஒரு படத்த ரொம்ப ரசிச்ச்சுப் பார்த்திருப்பேங்களே?” என ஒவ்வொரு கேள்வியாகக் கேட்டுக் கொண்டிருக்க, “இதையெல்லாம் யாரு உனக்குச் சொல்லுதா?” என்று அதிசயித்துக் கேட்ட அம்மாவிடம் அப்போதே ஒப்படைத்துவிட்டேன் அந்த இரு புத்தகங்களையும்.

“மங்கையராகப் பிறப்பதற்கே..” என எல்லாக் கட்டுரைப் போட்டிகளிலும் எழுதி வந்த என்னை “பையனா பொறந்திருந்திருக்கலாமோ?” என்று நினைக்க வைத்தது சுகாவின் எழுத்து. பெறகு என்ன.. தாமிரபரணியில் விழுந்து விழுந்து குளிப்பதற்கும், நினைத்த நேரத்தில் சைக்கிளில் ஊர் சுற்றுவதற்கும், ரசிகர் மன்றம் அமைத்துக் கொண்டு எந்த தியேட்டரில் எந்தப் படம் ஓடினாலும் போய்ப் பார்ப்பதற்கும், டீக்கடை பென்ச்சில் அமர்ந்து அரசியல் பேசுவதற்கும், தெருவே அதிரும்படி பாடல்களை ஒலிக்கவிட்டு ரசிப்பதற்கும், அவ்வளவு ஏன்.. வீட்டு முற்றத்தில் இருக்கும் தெரணையில் (திண்ணை) உட்கார்ந்து வேடிக்கை பார்ப்பதற்கும் (திருநெல்வேலி)பெண்கள் தகுதியற்றவர்கள் ஆச்சே. “நான் முதலமைச்சரானால்” “நான் கலெக்டரானால்” என்ற வரிசையில் “நான் ஆண்பிள்ளையாகப் பிறந்திருந்திருந்தால்...” என்று அடிக்கடி என்னைப் பொறாமையுடன் யோசிக்க வைத்துவிட்டது.

‘அசால்டா’ன எழுத்தின் மூலம் பல இடங்களில் வயிறு வலிக்கச் சிரிக்க வைப்பதும் சில இடங்களில் மூசு மூசென்று அழவைப்பதும் எப்படி என்று நினைத்தால் ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது. நாகர்கோவிலின் “றத்தப் பொறியல்”, சென்னை டூ திருநெல்வேலி நண்பன் குஞ்சரமணியுடனான ரயில் பயணம், குற்றாலத்தின் தற்போதைய ‘அழகு கெட்ட’ நிலை, எட்டாவது பரீட்சையில் ஃபெயில் ஆனதால் ‘விஷம்’ குடித்த குமரன், சந்திரா அழுதது/சிரித்தது, நட்சத்திரம் பார்த்தல், ‘க்ளோ’, சீமானின் கொரங்கு வத்தல், காதல் மன்னன் மந்திரமூர்த்தி, ‘மை நேம் இஸ் கான்’ படம் பார்த்த அனுபவம் இதையெல்லாம் படித்துச் சிரிக்கவில்லை என்றால் அவன் மனிதனே இல்லை. எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக சைக்கிளில் திருச்செந்தூர் போய்வந்து பிரசாதம் கொடுத்து அடி வாங்கியது, ஜெயண்ட் வீல், இடுக்கன் களைவதாம் இவை மூன்றும் என்னை ரணகளப்படுத்திய பகுதிகள். இன்றும் பலரிடம் சொல்லிச் சிரித்துக் கொண்டேயிருக்கிறேன்.

உருக்கமான ‘தாயார் சன்னதி’ அத்தியாயத்தைப் படித்த கொஞ்ச நேரத்துக்கு அழுதுகொண்டே இருந்தேன். ‘இருப்பு’ மற்றும் ‘ஒவ்வொரு ஆச்சிக்கும் ஒவ்வொரு பெயர்’ இரண்டிலும் மரணங்களை எதிர்கொள்ளும் எதார்த்த மனப்பக்குவம் விளங்கியது. ‘குப்பம்மா ஆச்சி’ இறந்து போன சில ஆச்சிகளை எல்லாம் கண்முன் நிறுத்தியது. தேவனின் கோயில் பாடலைப் பற்றி நான் அறிந்து கொண்டது சுகாவின் எழுத்தால் தான். பொதுவாகக் காட்சிகளை மனக்கண்ணில் ஓடவிடும் இவரது எழுத்து, இசை பற்றிய பதிவுகளில் பின்னணி இசையோடு அவற்றை ஓட்டுகிறது. அப்பதிவுகளைப் புத்தகங்களில் படிப்பதை விட ஆன்லைன் பக்கங்களில் பாடல் துணுக்குகளைக் கேட்டுக் கொண்டே படிப்பது சொர்க்கம். இசையைப் பற்றி ஒன்றுமே தெரியவில்லை என்றாலும் கூட என்னால் அவற்றில் லயிக்க முடிந்தது.


தாயார் சன்னதி புத்தகத்தின் முகப்பில் writerpayon.com “இந்தப் புத்தகத்தைக் குழந்தைகள் படிக்க முடியாது” என்று எழுதியிருந்ததைப் பார்த்ததும் மூடிவைத்து விடலாமா என யோசித்தேன். ‘சிரிப்பாணி’ பொங்குகிறது என வண்ணதாசன் ‘கட்டன் ரைட்டா’கச் சொல்லிய பிறகும் எப்படிப் படிக்காமல் போவது? ‘சுவாரசியம் என்று ஒன்று உண்டு இல்லையா, அதுபோல இது ‘சுகாரசியம்’ என்று சொல்லுகிறார் அவர். சுகாவின் எழுத்தில் என்ன வசியமோ, அது அவருக்கு மட்டுமே தெரிந்த ரகசியம்.


சிலருக்குச் சில புத்தகங்களைப் பரிந்துரை செய்யலாம். ஆனால் பாரபட்சம் இல்லாமல் எல்லோருக்கும் பிடித்த புத்தகங்களாக ‘தாயார் சன்னதி’ மற்றும் ‘மூங்கில் மூச்சு’ இருக்கும் என்பதில் சந்தேகமில்லை. இணைய நண்பர்களே.. நீங்கள் படிக்காவிட்டாலும் பரவாயில்லை. தயவுசெய்து உங்கள் வீட்டம்மாக்கள் / பெண்குழந்தைகளுக்குக் கட்டாயம் வாங்கிக் கொடுத்துவிடுங்கள். மிகவும் ரசிப்பார்கள் :-) மூன்றாம் தொகுப்பை எதிர்பார்த்து ஆவலுடன்..


சுபத்ரா @
subadhraspeaks.blogspot.in

மீண்டும் வருக..