அச்சமுண்டு அச்சமுண்டு - விமர்சனம்

அருண் வைத்யநாதனை இங்கு பலருக்கும் தெரிந்திருக்கும். தமிழ் இணையம் பரவலாக ஆரம்பித்த சில வருடங்களில் தமிழோவியம் என்றொரு தமிழ் இணைய இதழைத் தன் நண்பருடன் இணைந்து துவக்கினார். பின்னர் தனியாக அவரது ப்ளாகில் எழுதி வந்தார். தனக்குச் சரியென்று தோன்றுவதை அழுத்தமாகவும் ஆணித்தரமாகவும், நகைச்சுவை கலந்தும் தன் எழுத்தில் வெளியிடும் பிரபலமான வலைப்பதிவராக இருந்தார்.

அருண் ஐ டி வேலைக்காக அமெரிக்கா வந்த பொழுதிலும் தன் தணியாத தாகமான திரைப்படத் துறையில் தொடர்ந்து ஈடுபட்டு வந்தார். நியுயார்க் ஃப்லிம் அகடமியில் படித்தும் சின்ன சின்னக் குறும் படங்களை எடுத்தும் வந்தார். அருண் இயக்கிய குறும் படங்கள் உலக அளவில் பல்வேறு அவார்டுகளை வென்றன. குறும் பட உலகில் ஒரு கவனிக்கத்தகுந்த இயக்குனரானார். இருந்தாலும் முழு நீளப் படம் ஒன்றை அதையும் தமிழில் எடுப்பது ஒன்றே அவர் கனவாக இருந்தது. அந்தக் கனவு பல்வேறு போராட்டங்களுக்கு இடையில் இப்பொழுது நனவாகியிருக்கிறது. அவர் எழுதி இயக்கிய அச்சமுண்டு அச்சமுண்டு என்ற திரைப்படம் சென்றவாரம் திரையரங்குகளில் தமிழ் நாட்டிலும் அமெரிக்காவிலும் வெளியிடப் பட்டு அனைத்துப் பத்திரிகை விமர்சனங்களின் பாராட்டுதல்களைப் பெற்று வருகிறது. சீர்காழியைச் சேர்ந்த அருண், தற்பொழுது வசிப்பது நியுஜெர்ஸியில். அங்குதான் இந்தப் படத்தையும் முழுக்க எடுத்திருக்கிறார். விமர்சனம் கீழே...

அச்சமுண்டு அச்சமுண்டு - விமர்சனம் ச.திருமலை

அச்சமுண்டு அச்சமுண்டு பல விதங்களில் தமிழில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க படமாக விளங்குகிறது. முதலில் ரெட் காமிரா என்னும் தொழில் நுட்பத்தில் எடுக்கப் பட்ட படம். ரெட் என்னும் இந்தக் கேமரா டிஜிட்டல் சினிமா கேமரா. நேரடியாக விடியோவை ஹார்ட்-டிஸ்கில் சேமித்து விடலாம். தற்போதைய கேமராக்களைப் போல ஃபிலிம்
போட்டுப் படம் பிடிக்கத் தேவையில்லை. அதுதான் கேம்கார்டரே செய்து விடுமே
என்று கேட்கலாம். கேம்கார்டரின் resolution மிக மிகக் குறைவு. மற்ற டிஜிட்டல் கேமராக்களைப் போலில்லாமல் இதில் CMOS based sensor இருப்பதால் அசாத்தியமான துல்லியம் கிட்டுகிறது. விலை கிட்டத்தட்ட 20000 டாலர். ஆனால் இவ்வளவு வசதிகளை இந்த அளவுக்குக் குறைந்த விலையில் தந்ததால்தான் அது பெரிய வெற்றியடைந்திருக்கிறது, மேலதிக விபரங்களுக்குப் பார்க்க: http://en.wikipedia.org/wiki/Red_camera

அ அ ஒரு த்ரில்லர். ஆனால் சஸ்பென்ஸ் படம் அல்ல. ஒரு த்ரில்லர் என்பதற்காக பார்ப்பவர்களை பயமுறுத்த வேண்டும் என்ற ஒரே நோக்கத்தில் வலிந்து சேர்க்கப் பட்ட எந்தக் காட்சிகளும் இதில் கிடையாது. திட்டமிட்டுத் தவிர்த்திருக்கிறார் அருண். அபத்த காமெடி, ஆபாச குத்துப் பாட்டு, ஹீரோ வானத்தில் பறந்து போடும் சண்டைகள், அழுவாச்சி காட்சிகள்,. திகில் காட்சிகள், ரத்தம், வெட்டு, குத்து போன்ற எந்த உபத்திரவங்களும் இல்லாமல் திரைக்கதையை மட்டுமே நம்பி எடுக்கப் பட்ட தெளிந்த நீரோட்டம் போன்ற ஒரு சிம்ப்பிளான சினிமா அ அ. சொல்லப் போனால் எந்தத் திருப்பமோ, திகிலோ, டிராமாவோ இல்லாமல் இது இப்படி என்று எடுக்கப் பட்டிருக்கும் ஒரு சிம்ப்பிளான திரைப்படம். அந்த ஒரு காரணத்தினாலேயே இந்தப் படம் பலருக்கும் பிடிக்காமல் போகலாம். ஏக் தீன் அச்சானக் போன்ற இந்தித் திரைப்படங்களையும், யவனிகா போன்ற மலையாளப் படங்களையும் பார்த்து இது போல இயல்பான திரைப்படங்கள் தமிழில் வருவதில்லையே என்று பெருமூச்சு விடுபவர்களின் குறையை அருண் தனது முதல் தமிழ் முயற்சியிலேயே தீர்த்திருக்கிறார்.

தமிழில் எந்த விதச் சினிமாத்தனங்களும் இல்லாமல் இது போல யதார்த்தமான நேர்த்தியுடன் வந்த படம் பாலு மகேந்திராவின் “வீடு”, உன்னைப் போல் ஒருவன் போன்ற ஒரு சில அபூர்வமான படங்கள் மட்டுமே. அச்சமுண்டு அச்சமுண்டு அமெரிக்க வாழ் தமிழர்களின் பொதுவான வாழ்க்கையை அப்படியே எந்தவித மிகையும் இன்றி சித்தரிக்கிறது. அமெரிக்கா வாழ் ஐ டி தமிழரின் வாழ்க்கை இப்படித்தான் இருக்கும் என்பதை இந்த சினிமா மிகைப் படுத்தாமல் சொல்கிறது. தூர தேசத்தில் வாழ நேரும் பொழுது ஏற்படும் தனிமை, அதை நம் ஆட்கள் எதிர் கொள்ளும் விதம், மன அமைதிக்காக நாடும் கோவில், நம் சடங்குகளில் நாட்டம், கணவன் மனைவிக்கிடையே கலாச்சார ரீதியாக ஏற்படும் ஊடல்கள், நட்புகள், வார இறுதிக்கள் என்று எங்கள் ஒருவரது வீட்டில் நடக்கும் வாராந்திரக் காட்சிகளை அப்படியே சினிமாவாக மாற்றி பாதி படம் ஓடி விடுகிறது. கார்களில் பழைய பாடல் கேட்டுக் கொண்டு போவது, இந்திய பலசரக்குக் கடைகளுக்குப் போவது, மன நிம்மதி தேடி கோவில்களுக்குச் செல்வது, ஆம்வே ஆசாமிகளுக்குப் பயப்படுவது, கிரிக்கெட் விளையாடுவது, வாரா வாரம் பிறந்த நாள் விழாக்களுக்கு ஆஜராகுவது என்று அமெரிக்கத் தமிழர்களின் வாழ்க்கையை வெகு இயல்பாக படமாக்கியிருக்கிறார்.

அமைதியான நதியாக மகிழ்ச்சியுடன் போய்க் கொண்டிருக்கும் ஒரு கணவன், மனைவி, குழந்தை ஆகியோர் கொண்ட சிறிய தமிழ் குடும்பத்தின் வாழ்க்கையில் எதிர்பாராமல் தாக்கும் ஒரு கொடூரமே கதை. கதையில் எதுவும் புதிது இல்லை. இதே போன்ற பல சைக்கோ கதைகள் பல ஹாலிவுட் படங்களிலும், இந்தியப் படங்களிலும் சொல்லப் பட்டிருப்பதுதான், இருந்தாலும் சிறு குழந்தைகளைக் கடத்திச் சென்று தனது செக்ஸ் வக்கிரத்திக்குப் பயன் படுத்தும் வன்முறை இன்னமும் கூட பலரும் அறியாத ஒரு குற்றமாக இருந்து வருகிறது. குறிப்பாக அமெரிக்காவிற்குப் புதிதாக வரும் தமிழர்களுக்கு ஃபிடோபைல்களைப் பற்றிய பொது அறிவு அவ்வளவாக இருப்பதில்லை. மற்றபடி வழக்கமான ஒரு சைக்கோ தாக்குதல் கதைதான்.அந்தக் கதையைச் சொல்லிய விதமும், சினிமாவாக மாற்றிய விதமுமே அருணின் அ அ வை பிற தமிழ் படங்களில் இருந்து முற்றிலும் வேறு படுத்திக் காட்டுகிறது.

தமிழ் திரையுலகின் ஜாம்பவான்களாகிய மணிரத்னம், கமலஹாசன் போன்றோர் முதல் இப்பொழுதைய தமிழ் பட உலகின் பிரதான இயக்குனர்களாகிய பாலா, அமீர், ஆகியோர் கூட தொடத் துணியாத யதார்த்தத்தையும், இயல்பான கதையோட்டத்தையும் அருண் தொட்டிருக்கிறார். அந்த வகையில் இது ஒரு மைல் கல் படம். இத்தனையாண்டுகாலம் தமிழ் சினிமாவில் குப்பை கொட்டிய கமலஹாசன் கூட ஒரு சண்டை இல்லாத, வன்முறை இல்லாத, ஒரு காதல் இல்லாத, ஒரு முத்தம் இல்லாத, ஒரு காமெடி இல்லாத, ஒரு அதிரடி இல்லாத சினிமாவை எடுக்கத் துணிந்தவர் இல்லை. மலையாளத்தில் இது போன்ற முயற்சிகள் நிறைய வந்துள்ளன ஆனால் தமிழில் ஒரு பாலு மகேந்திராவின் ஒரே ஒரு முயற்சிக்குப் பிறகு ஒரு அருண் வைத்யநாதன் அத்திப் பூத்தாற் போல வந்திருக்கிறார். அமீர், சசி, பாலா போன்ற இளைய தலைமுறை இயக்குனர்களுக்கும் கூட காதல், குத்து டான்ஸ், ஆபாசக் காமெடிகள் ஆகியவற்றைத் தவிர்க்கத் தெரிந்திருந்தாலும் கூட அந்த இடத்தை கட்டற்ற வன்முறை கொண்டுதான் நிரப்புகிறார்களே அன்றி வன்முறை சார்ந்த குறுகிய வட்டத்தில் இருந்து வெளி வந்து படங்கள் எடுக்கத் துணிவதில்லை. இன்னமும் மதுரை வட்டார அருவாள் வெட்டுக்களில் இருந்து இந்தப் புதிய இயக்குனர்களாலும் கூட வெளியேற முடியவில்லை. ஒன்று சதையை நம்புகிறார்கள் அல்லது உள்ளே இருக்கும் எலும்பையும் ரத்தத்தையும் நம்புகிறார்களே அன்றி, கதையை நம்புவோரும் , உலகத் தரமான படங்களை தமிழில் முயற்சிப்போரும் கூட தமிழ் சினிமா உலகில் இல்லை. பிரகாஷ் ராஜ் தயாரிக்கும் மொழி போன்ற ஜனரஞ்சகமான படங்கள்தான் உலகத் தரமான படங்கள் என்ற ஒரு வித மாயையில் தமிழ் ரசிகர்கள் தள்ளப் பட்டிருக்கிறார்கள்.

படத்தின் பலம் அருணின் திரைக்கதையும், இயக்கமுமேயாகும். ஸ்நேகாவும், பிரசன்னாவும் அப்படி ஒரு இயல்பான நிஜ தம்பதிகள் போலவே எங்கள் அக்கம் பக்கத்தில் வாழும் ஒரு தம்பதியினராகவே மாறி நடித்திருக்கிறார்கள். ஒரு இளம் தமிழ் தம்பதியினர் வாழும் வீட்டில் காமெராவை ஒளித்து வைத்து எடுத்தாற்போல அவ்வளவு இயல்பாக அவர்களது அந்நோன்யம் வெளிப்படுகிறது. அப்படி ஒரு கணவன் மனைவி ஸ்நேகத்தை தன் இயக்கத்தால் சாத்தியப் படுத்தியிருக்கிறார் அருண். வில்லனாக வரும் ஜான் ஷே ஒரு ஹாலிவுட் நடிகர். அவரிடமும் அவரது திறமைகள் அனைத்தையும் வெளிக் கொணர்ந்திருக்கிறார் அருண். ஒரு இந்திய இளம் இயக்குனரிடம் தனக்கு இப்படி ப்ரேக் கிடைக்கும் என்று அவரும் கூட நினைத்திருக்க மாட்டார். சிறு குழந்தைகளைக் கடத்திச் சென்று தன் பாலியல் இச்சைகளுக்குப் ஆட்படுத்தும் சைக்கோவாக வரும் ஜான் ஷே. வில்லன் என்பதற்காக எந்தவிதமான பிரத்யோகமான வில்லத்தனமும் செய்வதில்லை. அவரது நோக்கம் தெரிய வந்த பிறகு அவரது சிரிப்பே தேவையான அச்சத்தையும் திகிலையும் ஏற்படுத்தி விடுகிறது. இறுதிக் காட்சிகளில் நடக்கும் சண்டைகள் கூட சாதாரணமாக எந்தவித அதிரடித் திருப்பமும் வில்லத்தனமும் இல்லாத, சாதாரணமாக வீட்டில் உள்ள சாமான்களை வைத்து தள்ளு முள்ளுக்களாகவே அமைத்திருக்கிறார் இயக்குனர். ஹாலிவுட்டில் வெற்றிகரமான இயக்குனரான மனோஜ் நைட் ஷியாமளன் கூட தன் படத்தில் திகில் ஏற்படுத்த வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில் மட்டுமே சில காட்சிகளை அமைத்திருப்பார். அது போன்ற எந்தவிதமான சமரசங்களையும் தன் படத்தி நுழைக்காதது இயக்குனருக்குத் தன் திறமையின் மீதிருக்கும் முழு நம்பிக்கையைக் காட்டுகிறது.

இங்கு வாழும் பெரும்பாலான அமெரிக்கத் தமிழர்களுக்கு நாட்டில் என்ன நடக்கிறது என்பது குறித்த பிரக்ஞை அவ்வளவாக இருப்பதில்லை. தெரிந்தவர்களோ தெரியாதவர்களோ குழந்தைகளை பிறரிடம் நெருங்க அனுமதிக்கக் கூடாது, சிறு குழந்தைகளிடம் பாலியல் அத்து மீறல்களைச் செய்பவர்களும், கடத்திக் கொண்டு போய் அனுபவிக்கும் கொடூரர்களும் நிறைந்த உலகம் இது. இந்தியாவும் இந்த கொடுமைகளுக்கு விதி விலக்குக் கிடையாது. அப்படி பரவலாக எல்லோராலும் அறியப் படாமல் இருக்கும் ஒரு வன்முறையை இந்தப் படம் தொட்டுச் செல்கிறது. அதற்காக எந்தவிதப் பிரச்சாரத்திலும் இறங்குவதில்லை. பட ஆரம்பத்திலேயே செக்யூரிட்டி படிக்கும் நியூஸ் பேப்பரின் தலைப்புச் செய்தியாக காணாமல் போன குழந்தைகளைப் பற்றிய நியூஸ் இருப்பது, பாம்பு ஒன்று இரவில் சீறுவது, குழந்தை ரித்திக்கா பர்த் டேவுக்குப் போகும் வீட்டில் காணாமல் போவது அங்கு சின்னாபின்னமாக இருக்கும் பொம்மைகள், கவுண்ட்டி ஃபேரில் கோமாளி குழந்தையிடம் நெருங்குவது, ராபிட்சனின் தவிப்புகள், காணாமல் போகும் சிறுவனின் தாய் தூரத்தில் அழுவது, என்று ஏராளமான இடங்களில் மிக மென்மையாக தனது இயக்குனர் முத்திரையை துருத்திக் கொண்டு தெரியாமல் மிக மிக சப்டிலாகப் பதித்திருக்கிறார் அருண். பிரசன்னா, ஸ்நேகா, குழந்தை அக்‌ஷயா, ஜான் ஷே ஆகிய அனைவரின் முழுத் திறமையையும் வெளிக் கொணர்ந்திருக்கிறார். பிரசன்னாவின் அலுவலக நண்பராக நடித்திருக்கும் நவீண் நாதன் சான்ஃபிரான்ஸிஸ்கோ வளைகுடாப் பகுதியில் பிரபலமான நாடக நடிகர். அவரது இயல்பான நடிப்பையும் நன்கு பயன் படுத்திக் கொண்டிருக்கிறார் அருண். பிரசன்னா தன் மெருகேறிய அமைதியான மென்மையான நடிப்பினால் நம்மைக் கவர்கிறார். தமிழில் இவரது திறமைகள் வீணடிக்கப் படாமல் இருந்தால் நடிப்பில் பல உயரங்களை எட்டும் திறமை கொண்டவராகவே நம்பிக்கையளிக்கிறார்.

கார்த்திக் ராஜாவின் இசையில் வரும் காட்சிகளின் பின்னால் மெலிதாக வரும் பாடல்கள் யாவும் சிறப்பாக கேட்டவுடனேயே மேலும் கேட்க்கத் தூண்டும் பாடல்களாக அமைந்துள்ளன. படம் முழுவதும் வரும் பின்னணிக் காட்சிகளில் வரும் இசையும் கூட அதிர வைக்காமல் மிரட்டாமல் சூழலுடன் இணைந்து செல்கின்றன. வில்லன் தன் விரக தாபத்தில் நெளியும் காட்சிகளுக்கு இசைக்கப் பட்டிருக்கும் இசை குறிப்பிடத் தக்கது.


முதல் படம் என்பதினால் சாதாரணமான கதையாக இருந்தாலும் தன் சொந்தக் கதையை நம்பியே இறங்கியிருக்கிறார் அருண், அடுத்த முயற்சிகளில் இருந்து தமிழின் திறமையான எழுத்தாளர்களின் படைப்புக்களைப் பயன் படுத்தி தன் முழுத் திறமையையும் இயக்கத்தில் மட்டுமே செலவிடலாம்.

இந்தப் படம் அருண் வைத்யநாதனிடம் இருக்கும் திறமையை வெளிக் காட்டியுள்ளது. இனி துணிந்து தயாரிப்பாளர்கள் தயக்கமில்லாமல் இவரிடம் நம்பி படங்களை ஒப்படைக்கலாம். எளிதில் திறக்க முடியாத தமிழ்த் திரையுலகின் இரும்புக் கதவுகளைத் திறக்கும் சாவியை, தமிழ் சினிமா உலகில் ஒரு புதிய அலையைப் புத்துணர்ச்சியை ஏற்படுத்தும் பாஸ்போர்ட்டை அருணுக்கு இந்தப் படம் அளித்துள்ளது. விவேக்/வடிவேலு காமெடி இல்லாமலும், முமைத்கான் ஆட்டம் இல்லாமலும், முலைகளின் மேல் முதலீடு செய்யாமலும், லிட்டர், லிட்டராக ரத்தம் கொட்டாமலும், அருவாள்கள் இல்லாமலும், பொறுக்கிகளின் காதல் கதைகளை நம்பாமலும் மிக நேர்த்தியாக மலையாளப் படத்திற்கு இணையாக தமிழிலும் ஒரு சினிமா செய்ய முடியும் என்பதை நிரூபித்துக் காட்டியிருக்கிறார் அருண். அவர் காட்டியுள்ள பாதையில் ஒரு சில படங்களேனும் வருடத்திற்கு எடுக்கப் படும் என்றால் தமிழ் சினிமாவிலும், தமிழர்களின் ரசனையிலும் ஒரு ஆரோக்யமான ஒரு மாற்றம் ஏற்படும். அருண் பாதையில் தமிழ் சினிமா போகப் போகிறதா அல்லது தமிழ் சினிமா பாதையில் அருண் போகப் போகிறாரா என்பதை நாம் பொறுத்திருந்து பார்க்க வேண்டும்

- ச.திருமலை