செய்து காட்டுவார் மோதி - பத்ரி

மோதி - அத்வானி மோதல் குறித்து பத்ரி எழுதியுள்ள கட்டுரை

நேற்று தந்தி டிவி விவாதம் ஒன்றில் கலந்துகொண்டேன். அதில் கலந்துகொண்ட பாஜக நண்பர், அத்வானி ராஜினாமாவை எப்படிக் கையாள்வது என்பதில் சற்று சஞ்சலம் கொண்டிருந்தார்.
அதனால்தான் விரிசல், மோதல் போன்ற வார்த்தைகளைத் தவிர்த்துவிட்டு, அத்வானிக்கு மனத்தில் ஏதோ சஞ்சலம்; ஆனால் அவை ஓரிரு நாள்களில் சரியாகிவிடும் என்று பதில் சொன்னார்.

அத்வானி இப்படி திடுதிப்பென்று ராஜினாமா செய்துவிடுவார் என்று பாஜக உண்மையில் எதிர்பார்க்கவில்லை என்றே சொல்லவேண்டும். கட்டுக்கோப்பான கட்சி, சித்தாந்தத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட கட்சி என்பதற்கு மாற்று அந்தக் கட்சியில் பல இடங்களில் உள்ளன. எனவே அதைப் பற்றி நாம் அதிகம் விவாதிக்கவேண்டியதில்லை.

கோவாவில், பாஜக பிரசாரக் குழுத் தலைவராக நரேந்திர மோதி தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது, இந்திய அரசியல் வரலாற்றிலேயே மிக முக்கியமான ஒரு நிகழ்வு. மோதியை எனக்குப் பிடிக்கும் என்பதனால் அல்ல நான் சொல்வது. இந்தியாவின் முதன்மைக் கட்சி ஒன்றில் உள்கட்சி ஜனநாயகம் மிகத் தெளிவாக நடைமுறைக்கு வந்த ஒரு நிகழ்வு இது. கிட்டத்தட்ட அமெரிக்க பிரைமரி மாதிரி.
இதைப்போன்ற ஒரு நிகழ்வு நடக்கும்போது விரும்பத்தகாதமுறையில் அத்வானி நடந்துகொண்டதுதான் மன்னிக்க முடியாத ஒன்று.



ஏன் இது வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது என்று பார்ப்போம்.

இந்தியாவைப் பொருத்தமட்டில் காங்கிரஸ் கட்சி ஒன்றுதான் மிகப் பூர்விகமான ஒன்று. பொதுவாகப் பல நேரங்களிலும் அதன் தலைவராக இருப்பவர்களே நாட்டின் பிரதமராகவும் இருந்திருக்கிறார்கள். கட்சிமீதான அதிகாரம், ஆட்சிமீதான அதிகாரம் இரண்டும் இவர்கள் கையில் குவிந்திருந்தது. சில சமயங்களில் இருவரும் வெவ்வேறு ஆட்களாக இருந்திருப்பார்கள். ஆனால் அப்போது இரண்டுவிதமான நிகழ்வுகள் நடந்தேறியிருக்கும். ஒருவர் வலுவானவராக இருப்பார், மற்றவரை அழுத்தி, வெறும் கைப்பாவையாக வைத்திருப்பார். அல்லது இருவருக்கும் இடையில் கடும் மோதல் வெடிக்கும், விளைவாகக் கட்சி பிளவாகும்.

நேருவுக்கு ஆரம்பத்தில் ராஜேந்திர பிரசாத்திடமிருந்தும் படேலிடமிருந்தும் எதிர்ப்புகள் இருந்தன. ஆனால் நாளடைவில் அந்த எதிர்ப்புகளையெல்லாம் நேரு புறந்தள்ளிவிட்டார். படேல் வெகு காலம் உயிருடன் இல்லை. பிரசாத் டம்மியாக்கப்பட்டார். ராஜாஜிக்குக் கட்சியின் அடிமட்டத்தில் எதிர்ப்பு இருந்தது. முக்கியமாக சுதந்தரப் போராட்ட காலகட்டத்தில் காங்கிரஸின் அதிகாரபூர்வக் கருத்துகளுக்கு எதிரானதாக அவருடைய நிலைப்பாடு இருந்தது என்று காங்கிரஸ் அடிப்படைவாதிகள் பலரும் கருதினர். விளைவாக 1950-களிலிருந்து அவர் இறக்கும் வரையில் காங்கிரஸ் கட்சி, இந்திய ஆட்சி இரண்டும் நேரு கையில் இருந்தது. இந்த அதிகாரத்தை அவர் அடிம்ட்டத்திலிருந்து பெற்றிருந்தாரா என்றால் இல்லை. கட்சியை உருவாக்கி, பிரம்மாண்டமான ஓர் அமைப்பாக மாற்றிய பெருமை காந்திக்கு மட்டுமே. அவருடைய சமகாலத்தவர்களின் மதிப்பைப் பெற்றிருந்தாரா நேரு என்றால், கட்டாயமாகப் பெற்றிருந்தார்.
ஆனால் அதே நேரம், பட்டேல், பிரசாத், ராஜாஜி மூவருமே முக்கியமான இடங்களிலில் நேருவிடமிருந்து விலகி, அவரை மறுக்கவும் செய்தனர். ஆனால் காந்தியின் கடைக்கண் பார்வை நேருவிடமேதான் இருந்தது.

நேருவின் மறைவுக்குப்பின் சாஸ்திரி பிரதமர் ஆனார். ஆனால் கட்சியின் முழுமையான கட்டுப்பாடு அவர் கைக்கு வரவில்லை. ஆனால் சாஸ்திரியை விடப் பொருத்தமான ஆள் நாட்டின் தலைமைக்கு இல்லை என்ற கருத்து பொதுவாக அனைவருக்கும் இருந்தது. மொரார்ஜி வேறுமாதிரி நினைத்திருந்திருக்கலாம். ஏன் காமராஜேகூட அந்தக் கட்டத்தில் பிரதமராக ஆகியிருக்கலாம்.
ஆனால் சாஸ்திரி கூடாது என்று யாரும் நினைக்கவில்லை. காமராஜ் தலைமையிலான சிண்டிகேட் வலுவாக ஆரம்பித்தது இந்தக் கட்டத்தில்தான். சாஸ்திரியின் துரதிர்ஷ்டவசமான மரணத்துக்குப்பின் இந்திரா காந்தியை ஆட்சித் தலைமையில் கொண்டுவந்து நிறுத்தியது சிண்டிகேட்தான்.
அங்கிருந்து கட்சி/ஆட்சி தலைமை என்பது படுபாதாளத்தை நோக்கிச் செல்ல ஆரம்பித்தது.

தட்டுத் தடுமாறி ஆட்சியைப் புரிந்துகொள்ள ஆரம்பித்த இந்திரா, கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் குடியாட்சி மாண்புகளைச் சிதைத்து, சிண்டிகேட்டைப் பலி வாங்கி, கட்சி என்பதைப் புடைவைத் தலைப்பாக்கி இடுப்பில் செருகிக்கொண்டார். அதன்பின் காங்கிரஸில் இடையில் சீதாராம் கேசரி - நரசிம்ம ராவ் என்ற இருவர் 1990-களில்தான் வர முடிந்தது. அவர்களுக்கும் கட்சியின் அடிமட்டத்தில் எந்தச் செல்வாக்கும் கிடையாது. கிழங்கள், சீக்கிரம் செத்துத் தொலைந்துவிடும், கட்சியைப் பார்த்துக்கொள்ள இப்போதைக்கு இவர்கள் போதும் என்பதாகத்தான் அவர்கள் கொண்டுவரப்பட்டார்கள்.

இப்போது சோனியா - மன்மோகன் சிங் கூட்டணி இப்படித்தான். மன்மோகன் சிங்குக்கு grassroots என்றால் என்னவென்றே தெரியாது. சொல்லப்போனால் சோனியாவுக்கும் தெரியாது. ஏற்கெனவே பாட்டனார் சேர்த்துவைத்திருக்கும் சொத்தை ஆண்டுகொண்டிருக்கிறார்கள் அவர்கள். அடிமட்டத் தொண்டர்களை உற்சாகப்படுத்தி, கட்சிக்கென கொள்கைகள் வகுத்து, செயல்திட்டம் உருவாக்கி, மாற்றங்களைக் கொண்டுவந்து, நாட்டை வழிநடத்தத் தெளிவான வழிமுறைகளை ஏற்படுத்தி, என்று எதுவும் கிடையாது.

பாஜக வேறு மாதிரி. ஆட்சியில் இருந்த காலம் குறைவு. ஜனசங்கம் என்ற கட்சியை விட்டுவிட்டு, பாஜக என்ற வடிவில் அது உருவானபிற்பாடு ஏற்பட்டதை மட்டும் எடுத்துக்கொள்கிறேன். பாஜகவாக அது உருவெடுத்தபோது அந்தக் கட்சியைப் பொருத்தமட்டில் வாஜ்பாயியும் அத்வானியும் சந்தேகமே இல்லாமல் அதன் உச்சபட்சத் தலைவர்கள். கட்சியை ஜெயிக்கவைக்க, சோர்ந்துகிடக்கும் தொண்டர்களைத் துள்ளிக் குதிக்கவைக்க, ஆட்சியை நடத்த என்று இவர்கள் இருவரும்தான். இருவருக்கும் இடையில் பெரிய உரசல்கள் எதுவும் கண்ணில் தென்படவில்லை. சில பிரச்னைகள் கட்டாயம் இருந்திருக்கும். பாஜக ஆட்சியைப் பிடிப்பதில் அத்வானியின் பங்கு மிக அதிகம் என்றாலும் வாஜ்பாயியால்தான் ஒரு கூட்டணியைக் கட்டிக் காக்க முடியும் என்று அத்வானியே முடிவெடுத்தார். பாஜக ஆட்சியில் இருந்த 6.5 வருட காலத்துக்குப்பின் கடந்த 9 வருடங்களாகக் காத்திருப்பிலேயே காலம் கழிந்துவிட்டது.

பாஜகவிலும் காங்கிரஸிலும் பல தலைவர்கள் இடைப்பட்ட காலத்தில் உருவாகிக்கொண்டே இருந்தனர்.
காங்கிரஸில் அவர்கள் காந்தி குடும்பத்திடம் கையேந்தி நின்று பிச்சை வாங்கவேண்டும். போட்டதை எடுத்துக்கொண்டு போய்விடவேண்டும். மீறி துள்ளிக்குதித்தால் வால் ஒட்ட நறுக்கப்படும்.
பாஜகவில் வாஜ்பாயி காலத்துக்குப்பிறகு அத்வானி ஒருவிதத்தில் தனிப்பெரும் சக்தியாக இருந்தார். ஆனால் அவருடைய பலம் குறைந்துகொண்டே வருகிறது; வயது அதிகமாகிக்கொண்டே வருகிறது என்பதை அவர் உணரத் தயாராக இல்லை.

ஒவ்வொரு மாநிலத்திலும் பாஜக தலைவர்கள் உருவாகிக்கொண்டே இருந்தார்கள். மத்தியில் ஆட்சியில் இருந்த காலத்தில் பாஜகவில் சில பிரகாசமான தலைவர்கள் இருந்தார்கள். மத்தியில் சுஷ்மா ஸ்வராஜ், அருண் ஜெயிட்லி, பிரமோத் மஹாஜன் ஆகியோரைச் சொல்லலாம். மாநிலங்களில் சில பழைய தலைகள் வந்தன, போயின. பிரமோத் மஹாஜன் சகோதரரால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார். கல்யாண் சிங், உமா பாரதி முதலியோர் முதல்வர்களாக இருந்து, கட்சியை விட்டு வெளியேறி, மீண்டும் கட்சிக்கே வந்தனர்.

அடுத்த தலைமுறை மாநிலரீதியிலான தலைவர்கள் என்றால், குஜராத்தின் நரேந்திர மோதி, ராஜஸ்தானின் வசுந்தரா ராஜே சிந்தியா, மத்தியப் பிரதேசத்தின் ஷிவ்ராஜ் சிங் சௌஹான், சத்தீஸ்கரின் ரமன் சிங், கோவாவின் மனோஹர் பரிக்கர், கர்நாடகத்தின் ஏடியூரப்பா ஆகியோரைச் சொல்லலாம். ஏடியூரப்பா ஊழல் குற்றச்சாட்டு, கட்சியை விட்டு விலகல் என்று தவறான திசையில் சென்றுவிட்டார். ஜார்க்கண்ட், உத்தராகண்ட், ஹிமாசலப் பிரதேசம் ஆட்களை விட்டுவிடுவோம். அங்கு பாஜக இந்தியாவையே திரும்பிப் பார்க்கும்படி யாரையும் உருவாக்கவில்லை. ஒன்று அவர்களிடம் வலுவான ஆட்கள் இருந்ததில்லை அல்லது வலுவான ஆட்சி இருந்ததில்லை. தில்லியில் கடந்த மூன்று முறையாகத் தோல்வி மட்டுமே.

எனவே பாஜகவை வழிநடத்த, கீழிருந்து உருவான தலைவர்கள் என்றால் அது இப்போதைக்கு சுஷ்மா ஸ்வராஜ், அருண் ஜெயிட்லி, நரேந்திர மோதி, ஷிவ்ராஜ் சிங் சௌஹான், ரமன் சிங், மனோஹர் பரிக்கர், வசுந்தரா ராஜே சிந்தியா ஆகியோர் மட்டுமே. கட்கரி, ராஜ்நாத் சிங் ஆகியோர் தத்தம் மாநிலங்களிலேயே கட்சியை முழுமையாகக் கட்டுப்படுத்தக்கூடியவர்கள் இல்லை. இங்கே கட்டுப்பாடு என்றால் மற்றவர்கள் மனம் விரும்பித் தங்களை அந்தக் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டுவரக்கூடியவர்களாக இருக்கவேண்டும். அது எப்போது நடக்கும் என்றால் சம்பந்தப்பட்ட தலைவரால் தம் கட்சிக்கு வெற்றி வாய்ப்பைக் கொண்டுவர முடியும் என்று தொண்டர்களும் பிற தலைவர்களும் நம்பும்போதுதான்.

அருண் ஜெயிட்லி, ராஜ்யசபா ரகம். பின்னால் இருந்துகொண்டு கட்சியை வழிநடத்துவதுதான் அவருடைய ஸ்டைல். சுஷ்மா ஸ்வராஜ் நீண்ட காலமாக அரசியல் இருந்துவந்தாலும் ஹரியானா/தில்லி வட்டாரத்தில் அவர் பாஜகவுக்காகச் சாதித்தது குறைவுதான். அந்த மாநிலங்களில் பாஜக அடைந்த பின்னடைவுக்கு அவர் பெரும் பொறுப்பு ஏற்கத்தான் வேண்டும். ஆக, வயதான அத்வானியை விட்டுவிட்டுப் பார்த்தால், மீதமுள்ள நபர்களிடமிருந்துதான் கட்சியை முன்னெடுத்துச் செல்லக்கூடிய தலைவர் தேர்ந்தெடுக்கப்படவேண்டும்.

இதைத்தான் கோவா பாஜக மாநாடு செயல்படுத்தியது. மேலே நாம் சொல்லியுள்ள ஒவ்வொரு மாநில முதல்வரும் முன்னால் முதல்வரான சிந்தியாவும் ஒருமனதாக நரேந்திர மோதியை ஆதரித்தனர்.
அருண் ஜெயிட்லிக்கு மோதியிடம் எந்தப் பிரச்னையும் இல்லை. மனத்தாங்கல் அடைந்தது என்று பார்த்தால் இருவரை மட்டுமே சொல்லமுடியும். அத்வானி. ஸ்வராஜ். சுஷ்மா ஸ்வராஜ் அதனை வெளியே காட்டவில்லை. அத்வானி காட்டிவிட்டார்.

ஆனால் grassroots-ல் தொடங்கி, அடிமட்டத் தொண்டர்களின் மதிப்பைப் பெற்று, வலுவான போட்டியாளர்கள் இருந்தும் அவர்களிடமிருந்தே endorsements பெற்று, தன் அனைத்து peer-களின் மதிப்பையும் பெற்று, உட்கட்சித் தேர்தலில் அனைவரையும்விடத் தானே சிறந்தவன் என்பதைக் காட்டி அவர்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஒருவராக மோதி உருவாகியிருப்பது, வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க ஒரு நிகழ்வுதானே? நேரு காந்தியால் முடி சூட்டப்பட்டார்.
சாஸ்திரி இருந்தது சொற்ப காலம். அவர் நீடித்திருந்தால் நிலைமை வேறுமாதிரி இருந்திருக்கலாம். ஒருவேளை காங்கிரஸிலும் நல்லதொரு உட்கட்சி ஜனநாயகம் உருவாகியிருந்திருக்கலாம். இந்திரா, ஆட்டிவைப்பதற்கு எளிதான பொம்மை என்று நினைத்துக் கொண்டுவரப்பட்டார்; தான் பொம்மையல்ல என்று பின்னர் நிரூபித்தார். அத்வானி/வாஜ்பாயிக்குப் போட்டி என்பதே இருக்கவில்லை. ராஜிவையோ, சோனியாவை காலில் விழுந்து கூப்பிட்டுக்கொண்டுவந்தனர். அவர்களுக்குப் போட்டியில்லை. போட்டியை அவர்கள் விரும்பவும் இல்லை. இதோ, இப்போது, ராகுல் காந்தி கதையும் அப்படியே.

ஆனால் அப்படியல்ல மோதியின் கதை. போட்டி இருந்தது. இப்போதும் உள்ளது. போட்டியில் இருப்பவர்கள் அனைவரும் சப்பைகள் அல்லர். ஆனாலும் தங்களைவிட மோதி சிறந்தவர் என்பதை ஒப்புக்கொண்டனர், perhaps grudgingly. இதுதானே healthy போட்டி என்பது.

ஒரே ஒருவர் தவிர. அதனால்தான் அவர் அழுகுணி ஆட்டம் ஆடுகிறார் என்கிறோம். அவருடைய சாயம் வெளுத்துவிட்டது. ஊடகங்கள் சொல்லிக்காட்டுவதுபோல, அவர் கட்சியை உடைக்கப்போவதும் இல்லை, அவரிச் சாக்கிட்டு மோதியின் அதிகாரங்கள் குறைக்கப்படப்போவதும் இல்லை. Challenges will make Modi stronger. As is happening now.

மோதியின் முதல் குறிக்கோள், டிசம்பர் 2013-ல் வரவுள்ள மத்தியப் பிரதேசம், ராஜஸ்தான், தில்லி, சத்தீஸ்கர் தேர்தல்கள். அனைத்துமே வெல்லக்கூடியவை. அதற்கடுத்து மே 2014 நாடாளுமன்றப் பொதுத் தேர்தல். மிகக் கடினமான தேர்தல் இது. பாஜகவின் கூட்டாளிகள் எல்லாம் பெரும்பாலும் சப்பைகள்தான். சிவ சேனை வலு இழந்துகொண்டே வருகிறது. அகாலி தளத்தின் பலம் மிகச் சிறிய ஒரு மாநிலத்தில் மட்டுமே. பிகாரில் இருக்கும் நிதீஷ் குமார் நண்பனா, பகைவனா என்றே தெரியாது. எனவே பாஜக தன் சொந்தக் காலில் நின்றாகவேண்டும். வேறு யாரும் தேர்தலுக்குமுன் கூட்டணி சேரப் போவதில்லை. அஇஅதிமுக சேர்த்து. இவற்றையெல்லாம் தாண்டி பாஜக சொந்தமாக 200 இடங்களை நோக்கித் திட்டமிடவேண்டும். இது மிக மிகக் கடினம். இதை மோதி செய்துகாட்டினால், அவரைத் தேர்ந்தெடுத்தது சரிதான் என்று பாஜக தொடர்கள் மகிழ்ச்சி கொள்ளலாம். ஆனால் அப்படி பாஜக தலைமையில் ஏற்படும் ஆட்சி லொடலொட என்றுதான் இருக்கும்.

மீண்டும் மற்றுமொரு தேர்தல் ஓரிரு ஆண்டுக்குள் வரும். அதற்குள் மகாராஷ்டிரம், ஹரியானா, ஆந்திரம் தேர்தல்கள் வரும். அங்கு பெரிய மாற்றத்தை பாஜக கொண்டுவரவேண்டியிருக்கும். பிறகு ஆட்சியைக் கலைத்துவிட்டு நடைபெறவுள்ள நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் 225 இடங்களை பாஜக வென்றுவிட்டால், பிரச்னை இல்லை.

இதைத்தான் தன்னுடைய இலக்காக வைத்து மோதி செயல்படவேண்டும்.

செய்தும் காட்டுவார்.

அத்வானி எல்லாம் ஒரு பிரச்னையே அல்ல.

ஆர்.எஸ்.எஸ் காரர்கள் இந்த கட்டுரையை படிக்க வேண்டும் என்று கேட்டுக்கொள்கிறேன்...